Angels and Demons
Door: Sandra Veldman
Blijf op de hoogte en volg Sandra
09 November 2014 | Zuid-Afrika, Durban
Vaak vraag ik me af wat er om gaat in die kleine hoofdjes.
Wat gaat er schuil achter die grote bruine kijkers..
Ik probeer me in te leven en probeer door hun ogen het verhaal te volgen wat ze proberen te vertellen.
Er is niets in ons lichaam dat zo zichtbaar liefde, vreugde, geluk, pijn, verdriet, teleurstelling, verbazing, woede en verlangen uitdrukt als onze ogen..
Het is zo aandoenlijk om te zien dat een kind, ondanks alle leugens, pijn en ellende, nog altijd kind blijft. Ze spelen en lachen alsof er nooit wat gebeurd is. En tegelijkertijd breekt het je hart als er dat moment van besef bij ze komt. Het moment dat ze zich realiseren dat de wereld geen grote speeltuin is, en dat de glijbaan waarvan ze vrolijk gleden eindigt in een duister gat.
„Wat zal er gebeuren met deze survivors en hoe zal hun toekomst uitzien?” is de vraag die vaak door mijn hoofd heen gaat.
Ik ben zes weken in Zuid-Afrika, hoor veel verhalen en zie de kinderen vaak niet meer dan een enkele keer. Ik kan alleen maar hopen dat ze goed terecht zullen komen..
Afgelopen week mochten we een rechtszaak bijwonen. Het ging over een 33-jarige man die 18 kinderen heeft verkracht. Het was groot nieuws in Zuid-Afrika, en heeft zelfs in Nederlandse media het nieuws bereikt. De man heeft 315 jaar celstraf gekregen.
Toen hij werd afgevoerd bleef de man lachen. Maar in zijn ogen zag ik niks dan leegte.
In dit land heb je geluk als je goede medische zorg krijgt. Laat staan hulp bij de verwerking van een trauma. Er is geen sociaal vangnet zoals dat bestaat in Nederland. Natuurlijk bestaan hier ook psychologen, maar er zijn er maar enkelen die dit kunnen betalen.
Een getraumatiseerd kind dat seksueel misbruikt is, fysiek mishandeld, ten vondeling gelegd wordt, slachtoffer is van ernstige pesterijen of welke vorm van misbruik dan ook, staat er hier in 90% van de gevallen alleen voor. De politie ziet je als een last en zal geen moeite voor je doen. Van de maatschappelijke werksters hoef je ook niet veel te verwachten. Het rechtssysteem in dit land klopt van geen enkele kant.
Ik probeer me voor te stellen hoe dit moet zijn. Hoe het is om jaren lang dat verdriet en die pijn, woede, frustratie, teleurstelling en eenzaamheid te moeten voelen..
Wat nu als ik zeg als dat de persoon uit de eerste alinea en de persoon uit de tweede alinea één en dezelfde persoon zijn?
Uit gesprekken met de mensen van hier weet ik dat personen die dit soort dingen aanrichten zelf ook vaak een traumatisch verleden hebben.
En begrijp me niet verkeerd! Ik probeer hier absoluut geen symphatie voor een kinderverkrachter te krijgen en ben van mening dat een mens moet boeten voor zijn daden en ik ben blij dat het recht in dit geval zegeviert. Niemand kan goedpraten wat deze mensen hebben gedaan!
Maar wat ik wel geloof is dat een persoon niet geboren wordt met de intentie om anderen kwaad te doen. Geen mens wordt als monster op de wereld gezet..
De afgelopen dagen is het rustig geweest.
En dat is een goed teken! Want dat betekent dat er geen geval van misbruik heeft plaatsgevonden. Of in ieder geval niet waar wij weet van hebben.
We mochten afgelopen week met Mildred mee naar een school. We werden warm ontvangen door de kinderen en er werd gezongen, gedanst en mochten heel veel knuffels ontvangen. Wat kan ik hier intens van genieten!
Ondanks dat alles in Zulu werd gesproken ging het doel van het bezoek aan deze school niet aan ons voorbij. We gingen langs bij verschillende klassen en Mildred legde op een speelse wijze uit dat niemand het recht had om aan je ‚private parts’ te zitten. Met deze lessen probeert men het kind ervan bewust te laten worden dat bepaald gedrag niet normaal is en kenbaar moet worden gemaakt. Komende maandag gaan we weer op pad en zullen we meemaken waar de dag ons weer zal brengen.
Afgelopen donderdag kwam er een 12-jarig jongetje binnen voor counseling. Anne en ik hebben een intake gedaan.
Het blijkt dat hij al zes jaar lang gepest wordt op school. En met pesten bedoel ik niet het kinderlijk soort getreiter. Deze jongen wordt fysiek mishandeld zonder enige reden. Zo erg zelfs dat hij niet eens mee op schoolkamp durfde. Het leed was zichtbaar in zijn ogen en zijn schouders hangen en stralen eenzaamheid en onzekerheid uit.
Het blijkt dat de ouders van de pesters de mensen zijn die de school financieel steunen. En op deze manier wordt alles goedgepraat.
Je voelt je machteloos en wilt zo graag helpen! Michelle van Bobbi Bear gaat binnenkort praten met de leraren en directie van de school. Hopelijk gaat dat de situatie verbeteren.
Bobbi Bear is één van de weinige organisaties in dit land die zich inzet voor mensen die hulp nodig hebben. Het is nog een kleine organisatie, die alleen gevestigd is in Durban.
Ik hoop dat ze ooit zo groot worden en over het hele land zullen verspreiden, zodat er veel meer mensen geholpen kunnen worden.
Dat zij voelen dat er mensen zijn die om hun geven en zich voor hen willen inzetten! Zoals ooit ook is gebeurd bij de mensen die nu werkzaam zijn bij Bobbi Bear.
Deze mensen zijn juist door hun verleden zo ontzettend gepassioneerd in het werk dat ze nu verrichten.
Ik denk dat er zoveel te bereiken is met liefde en aandacht voor de medemens.
En wie weet.. zullen monsters op deze manier nooit ontwaken.
Veel liefs, Sandra
Wat gaat er schuil achter die grote bruine kijkers..
Ik probeer me in te leven en probeer door hun ogen het verhaal te volgen wat ze proberen te vertellen.
Er is niets in ons lichaam dat zo zichtbaar liefde, vreugde, geluk, pijn, verdriet, teleurstelling, verbazing, woede en verlangen uitdrukt als onze ogen..
Het is zo aandoenlijk om te zien dat een kind, ondanks alle leugens, pijn en ellende, nog altijd kind blijft. Ze spelen en lachen alsof er nooit wat gebeurd is. En tegelijkertijd breekt het je hart als er dat moment van besef bij ze komt. Het moment dat ze zich realiseren dat de wereld geen grote speeltuin is, en dat de glijbaan waarvan ze vrolijk gleden eindigt in een duister gat.
„Wat zal er gebeuren met deze survivors en hoe zal hun toekomst uitzien?” is de vraag die vaak door mijn hoofd heen gaat.
Ik ben zes weken in Zuid-Afrika, hoor veel verhalen en zie de kinderen vaak niet meer dan een enkele keer. Ik kan alleen maar hopen dat ze goed terecht zullen komen..
Afgelopen week mochten we een rechtszaak bijwonen. Het ging over een 33-jarige man die 18 kinderen heeft verkracht. Het was groot nieuws in Zuid-Afrika, en heeft zelfs in Nederlandse media het nieuws bereikt. De man heeft 315 jaar celstraf gekregen.
Toen hij werd afgevoerd bleef de man lachen. Maar in zijn ogen zag ik niks dan leegte.
In dit land heb je geluk als je goede medische zorg krijgt. Laat staan hulp bij de verwerking van een trauma. Er is geen sociaal vangnet zoals dat bestaat in Nederland. Natuurlijk bestaan hier ook psychologen, maar er zijn er maar enkelen die dit kunnen betalen.
Een getraumatiseerd kind dat seksueel misbruikt is, fysiek mishandeld, ten vondeling gelegd wordt, slachtoffer is van ernstige pesterijen of welke vorm van misbruik dan ook, staat er hier in 90% van de gevallen alleen voor. De politie ziet je als een last en zal geen moeite voor je doen. Van de maatschappelijke werksters hoef je ook niet veel te verwachten. Het rechtssysteem in dit land klopt van geen enkele kant.
Ik probeer me voor te stellen hoe dit moet zijn. Hoe het is om jaren lang dat verdriet en die pijn, woede, frustratie, teleurstelling en eenzaamheid te moeten voelen..
Wat nu als ik zeg als dat de persoon uit de eerste alinea en de persoon uit de tweede alinea één en dezelfde persoon zijn?
Uit gesprekken met de mensen van hier weet ik dat personen die dit soort dingen aanrichten zelf ook vaak een traumatisch verleden hebben.
En begrijp me niet verkeerd! Ik probeer hier absoluut geen symphatie voor een kinderverkrachter te krijgen en ben van mening dat een mens moet boeten voor zijn daden en ik ben blij dat het recht in dit geval zegeviert. Niemand kan goedpraten wat deze mensen hebben gedaan!
Maar wat ik wel geloof is dat een persoon niet geboren wordt met de intentie om anderen kwaad te doen. Geen mens wordt als monster op de wereld gezet..
De afgelopen dagen is het rustig geweest.
En dat is een goed teken! Want dat betekent dat er geen geval van misbruik heeft plaatsgevonden. Of in ieder geval niet waar wij weet van hebben.
We mochten afgelopen week met Mildred mee naar een school. We werden warm ontvangen door de kinderen en er werd gezongen, gedanst en mochten heel veel knuffels ontvangen. Wat kan ik hier intens van genieten!
Ondanks dat alles in Zulu werd gesproken ging het doel van het bezoek aan deze school niet aan ons voorbij. We gingen langs bij verschillende klassen en Mildred legde op een speelse wijze uit dat niemand het recht had om aan je ‚private parts’ te zitten. Met deze lessen probeert men het kind ervan bewust te laten worden dat bepaald gedrag niet normaal is en kenbaar moet worden gemaakt. Komende maandag gaan we weer op pad en zullen we meemaken waar de dag ons weer zal brengen.
Afgelopen donderdag kwam er een 12-jarig jongetje binnen voor counseling. Anne en ik hebben een intake gedaan.
Het blijkt dat hij al zes jaar lang gepest wordt op school. En met pesten bedoel ik niet het kinderlijk soort getreiter. Deze jongen wordt fysiek mishandeld zonder enige reden. Zo erg zelfs dat hij niet eens mee op schoolkamp durfde. Het leed was zichtbaar in zijn ogen en zijn schouders hangen en stralen eenzaamheid en onzekerheid uit.
Het blijkt dat de ouders van de pesters de mensen zijn die de school financieel steunen. En op deze manier wordt alles goedgepraat.
Je voelt je machteloos en wilt zo graag helpen! Michelle van Bobbi Bear gaat binnenkort praten met de leraren en directie van de school. Hopelijk gaat dat de situatie verbeteren.
Bobbi Bear is één van de weinige organisaties in dit land die zich inzet voor mensen die hulp nodig hebben. Het is nog een kleine organisatie, die alleen gevestigd is in Durban.
Ik hoop dat ze ooit zo groot worden en over het hele land zullen verspreiden, zodat er veel meer mensen geholpen kunnen worden.
Dat zij voelen dat er mensen zijn die om hun geven en zich voor hen willen inzetten! Zoals ooit ook is gebeurd bij de mensen die nu werkzaam zijn bij Bobbi Bear.
Deze mensen zijn juist door hun verleden zo ontzettend gepassioneerd in het werk dat ze nu verrichten.
Ik denk dat er zoveel te bereiken is met liefde en aandacht voor de medemens.
En wie weet.. zullen monsters op deze manier nooit ontwaken.
Veel liefs, Sandra
-
09 November 2014 - 08:40
Anouk:
Ik spreek je over de app
Maar het is zo anders steeds als ik deze verhalen van je lees ik word mee getrokken in het verhaal
Bijna thuis xx
-
09 November 2014 - 08:54
Sabrina:
Je doet het goed daar meis... nog even -
09 November 2014 - 09:23
Hans Brans:
Madra sandra,
maar goed dat jij daar bent, hebben die kinderen ook eens geluk!
hans -
09 November 2014 - 09:31
Jacky:
❤️ Mooi om te lezen dat je ondanks alle pijn, verdriet, woede en frustratie al het leed wat je ziet dat word aangericht door anderen nog altijd het goede in de mens blijft zien..je mag trots zijn op wat je doet. Liefs Jacky xxx -
09 November 2014 - 10:39
Peter:
Hey schatje!
Wat een mooi geschreven en pakkend verhaal is dit weer!
Het is goed dat er mensen zoals jij er zijn om de kinderen daar weer kinderen te laten zijn en ze, ook al is het voor even, even alle ellende kunnen vergeten. Laten we idd hopen dat het project maar mag groeien in Afrika en dat ze daarmee nog veel meer mensen kunnen helpen.
Ik vind het echt heel bijzonder en knap wat je doet! En ben echt mega trot op je!!
En je mag ook zeker heel erg trots zijn op jezelf ;)
Heel veel succes nog! En ik denk aan je!
Kusje kusje -
09 November 2014 - 19:21
Jose Klein Gunnewiek:
Hoi San, je zou journaliste kunnen worden, je schrijfstijl spreekt mensen aan. Je 'sleept' ons lezer(essen) mee in jou beleving of dat van slachtoffertjes en zelfs van evt. vermeende slachtoffers die nu zelf dader zijn geworden!!
Je kan situaties goed omschrijven en/of je gevoelens goed onder woorden brengen. Je zet mensen aan het denken.
Lieve groetjes, Jose -
09 November 2014 - 19:51
Marion:
lieve Sandra,
je hebt het inderdaad weer feilloos weten te vertellen hoe het er daar aan toe gaat.
Heftig hoor. Ik kan me indenken dat je soms vraagt waar je het allemaal voor doet en of het enig verschil maakt straks in de toekomst..... een druppel op een hete plaat.....
Maar als er meer mensen zoals jij waren was er een boel leed minder op de wereld.
Dus twijfel niet aan wat je daar doet...... :-) Je verricht super goed werk.
Alle beetjes helpen!!!
Succes en sterkte met je laatste week daar.
Lieve groetjes, Marion
-
10 November 2014 - 17:07
Mama:
Je hebt inderdaad gelijk Sannie, geen mens wordt als monster geboren.
Als alle mensen op de hele wereld liefdevoller omgaan met de medemens zou er veel meer vrede
komen tussen alle bevolkingen waar ook ter wereld.
De rechters zouden de daders eigenlijk veel harder moeten aanpakken.
Maar als dezelfde daders in hun jeugd meer aandacht hadden gekregen, waren het waarschijnlijk
gewone vriendelijke mensen geworden zoals heel veel mensen.
Door bovenstaand verhaal van je zet je veel mensen inderdaad aan het denken.
Je hebt de afgelopen weken geweldig werk verricht en hopelijk mag je nog veel kinderen in je hart sluiten en flink knuffelen deze laatste week.
veel liefs en nog heel veel succes in Durban.
LOVE YOU SANNIE, dikke knuffel xxxxxxxxxxxxxxx -
11 November 2014 - 13:15
Col :
Zo gelukkig weer helemaal bijgelegen!
Altijd fijn om je verslagen te lezen :D.
Tjonge jonge, het is me daar wat he; ze hebben daar nog een lange weg af te leggen, maar alle beetjes helpen!
Ik hoop dat het project Bobbi Bear nog veel groter gaat worden en ook naar andere steden gaat uitbreiden.
Ik vind het super wat je doet!! Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
