Zuid Afrika, het land van contrasten
Door: Sandra Veldman
Blijf op de hoogte en volg Sandra
29 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Durban
„What counts in life is not the mere fact that we have lived.
It is what difference we have made of others that will determine the significance of the life we lead”
Neslon Mandela
Zuid Afrika, het land van contrasten. Contrasten tussen bevolking, landschap, klimaat en welvaart. Daartussen word je heen en weer geslingerd, en dat is af en toe best bizar. Maar er is een klein relativerend mantra dat helpt op zo’n moment… This is Africa.
Ik blijf het fascinerend vinden hoe een land kan veranderen als je er wat langer verblijft. Als je de tijd neemt om de bevolking te leren kennen, de verschillende culturen die hier met elkaar samenleven en de wetten van het land.
Elke keer opnieuw moet ik mijn oordeel bijstellen en lach ik achteraf over mijn eigen eerste indrukken, die op een later moment zo naïef lijken..
Nederland en Zuid Afrika vergelijkbaar? What was I thinking…
Al is de apartheid inmiddels afgeschaft in Zuid Afrika, verleden tijd is het helaas nog niet. Dat is wellicht het grootste contrast: het verschil tussen blank en zwart.
Wanneer je in de rurale gebieden komt van Zuid Afrika dan zie je alleen maar donkere mensen. Kom je in steden en beter ontwikkelde gebieden dan zijn het voornamelijk blanken en een percentage Indiërs die je ziet.
Je kunt hier in een kast van een huis wonen, terwijl je buurman met zijn hele gezin in een klein rond hutje woont. Rijk en arm, black & white, zon en regen.. The Rainbow Nation..
Zo ook bij Bobbi Bear: de altijd vloekende en rokende blanke familie Flodder tussen de beschaafde maar uitbundige zwarte Zulu vrouwen. Een prachtig schouwspel gemengd met ondertussen vijf Nederlandse vrijwilligers. Elk individu met zijn eigen geloofsovertuiging, cultuur, normen en waarden, kennis en levenservaring. Maar onderling allemaal verbonden door respect voor elkaar en met het hart op de juiste plaats. De kracht van Bobbi Bear..
Wat Bobbi Bear probeert te doen is om kinderen een stem te geven. Als een kind misbruikt is, heeft het nog geen woorden. Sommigen denken dat het hun eigen schuld is. Veel jongens voelen een grote schaamte. Kinderen worden hier bedreigd en er zijn zelfs cases waar een oor of oog wordt afgesneden om het kind zo’n grote angst aan te jagen dat het zijn mond zal houden. Gelukkig heb ik dat zelf hier niet meegemaakt!
Bobbi Bear probeert kinderverkrachters berecht te krijgen en steunen daarbij de slachtoffers. In de strijd van corruptie, onverschilligheid en hebzucht kom je de meest hartverscheurende verhalen tegen. De kinderen worden uitgenodigd om op een pluchen beer stickers te plakken en te tekenen waar hun lichaam geweld is aangedaan..
We zijn inmiddels al twee keer mogen meegaan naar de rechtbank. En morgen volgt weer een belangrijke case. Een man die inmiddels 18 kinderen verkracht heeft en hopelijk morgen berecht wordt. Hier is gelukkig ook veel aandacht voor in de media.
Frustrerend hoe het er hier aan toe gaat en om te zien dat een verdachte hier meer rechten lijkt te hebben dan het slachtoffer.
Vorige week waren we bij een case waarin een 4 - jarig meisje verkracht was. De rechter bepaalde dat zij meer counseling nodig had om te getuigen in de rechtbank. Maar ondertussen loopt de dader gewoon vrij rond en vraagt dan ook nog eens of het goed is dat hij zijn eigen dochtertje mag zien. ‚Ja hoor, geen probleem’ aldus de rechter.
Gisteren werd bij een man die drie kinderen zou hebben verkracht (waarvan 1 met een verstandelijke beperking) aangedragen dat de kinderen het niet meteen na de verkrachting hebben gemeld. Dat was verdacht en zo werd de zaak week uitgesteld.
Het vangnet voor kinderen en familie is niet zoals in Nederland. Politie is hier anders en probeert een kind doorgaans niet op zijn gemak te stellen. ‚What’s ya problem’ om vervolgens verveeld op hun horloge te kijken. We mogen bij zijn als ze Bobbi Bear bellen om vervolgens te melden dat er een kind op hun politiebureau zit. Altijd weer afwachten wat je te wachten staat. Want blijkbaar heeft de politie geen geld om lange telefoongesprekken te maken.
Politie is corrupt, wordt vaak omgekocht en raakt zogenaamd bewijs kwijt. Een kind van 12 wordt hier als volwassene gezien waardoor een verkrachter soms vrijuit gaat (het kind wilde het toch zelf?) en weeskinderen worden opnieuw misbruikt omdat het toch al gebeurd is..
„Never stop crying for the children” is het motto van Bobbi Bear. De mensen hier blijven vechten en blijven geloven in een betere wereld. Bewonderenswaardig..
Afgelopen week mochten we met zijn vieren mee naar counseling.
Op het moment van binnenkomst speelden er een jongetje en wat ouder meisje in een kamer.
Mijn oog viel meteen op het meisje en ik probeerde heel rustig aan contact met haar te maken. We zijn die dag aanwezig geweest van 10.00 uur tot 15.00 uur en het was zo mooi om te zien wat een transformatie het meisje onderging en hoe ik haar vertrouwen heb weten te winnen die dag.
Van een verlegen meisje dat nauwelijks Engels leek te spreken tot een vrolijk, zingend, dansend en vol verhalen vertellend meisje. Toen ik op bed zat en een sudoku raadsel (tevergeefs) probeerde op te lossen kwam ze bij me liggen en nestelde zich in mijn armen. Ik werd er helemaal warm van vanbinnen.
Voor de tweede keer die dag vroeg ik af ze wist waarom ze hier was. „Because I was raped”, zei ze zonder blikken of blozen. Elke keer weer als ik die woorden hoor uit de mond van een kind voelt het als een klap in mijn gezicht.
Samen met Mildred ( één van de Zulu vrouwen ) hebben we counseling gedaan en hebben we de beer gebruikt. Helaas wordt er Zulu gesproken, waardoor ik niet alles meekrijg. Al zeggen expressies vaak meer dan woorden. Een dikke knuffel kreeg ik van haar bij afsluiting en ik hoop dat ik haar nog eens terug zie. Dat weet je nooit hier..
In het begin van het project werd er verteld dat een kind geen namen zal herinneren, of zelfs zal vergeten hoe je uitziet. Maar wat het nooit zal vergeten zijn de liefdevolle ogen waarmee iemand haar op een bepaald moment in haar leven heeft aangekeken.
Ik heb vandaag zelf mogen voelen dat ik werkelijk belangrijk ben geweest voor dit meisje. En dat gevoel is van de hoogste orde. Niets is zo mooi als iets betekenen voor de ander.
Diezelfde week werd er door een moeder een 12-jarig meisje binnen gebracht.
Ze is meervoudig misbruikt door een neef van haar moeder van 2008 tot 2011. Vervolgens verkracht door haar eigen neef. En alsof dat nog niet erg genoeg is werd ze in 2013 verkracht door een taxi chauffeur. Hoeveel leed kan een mens aangedaan worden..
Het meisje steelt, kleedt zich erg uitdagend met haar korte rokjes en ziet de counseling helemaal niet zitten. Ze wilt gewoon alles vergeten wat er is gebeurd en er niet meer aan denken. Logisch..
Tessa en ik hebben haar nu twee keer gezien. De derde keer is ze helaas niet meer komen opdagen. We doen wat we kunnen en hopen dat we haar alsnog kunnen bereiken voor een vervolgafspraak.
Elke vrijdag en zaterdag zijn er tree clinics.
Op de vrijdag komen de vrouwen bij elkaar om zoals de naam al zegt onder een grote boom te praten, zingen en bidden. Ook worden er spullen uitgedeeld wat er gedoneerd is geworden aan Bobbi Bear. Kleding, sierraden enz. Ze zijn blij met alles..
Op de zaterdag komen de kinderen variërend van 50 tot 300! Dat ligt aan het weer. De kinderen moeten uren lopen en moeten daarbij een grote rivier oversteken. Ze kunnen niet zwemmen en bij veel regen staat het water van de rivier te hoog. Er zijn al verschillende kinderen verdronken tijdens de oversteek. De kinderen krijgen aandacht en de kans om weer even kind te zijn. Er wordt eten uitgedeeld en als er donaties zijn qua kleding en speelgoed dan wordt dit op het eind ook uitgedeeld.
Wat mij opvalt is dat Bobbi Bear voor zoveel meer wordt ingeschakeld dan alleen hun oorspronkelijke doel.
Zo hebben we bemiddeld bij een stel dat was weggelopen van thuis en door geldgebrek op straat was beland. Vooral door Bradley (zelf een ex-verslaafde) wordt getracht verslaafden een nieuwe wending in hun leven te bieden (helaas meestal tevergeefs).
In week twee werden we gebeld door de politie. Een 20-jarig meisje werd door een voorbijganger net op tijd van de brug gehaald. Klaar om te springen..
Tessa en ik mochten de eerste opvang doen. We keken elkaar aan en dachten: „hoe moeten we dit in hemelsnaam aanpakken”? Maar wat kan je nu verkeerd doen bij een meisje dat al met één voet in de afgrond staat?
Toen we aankwamen zagen we een slecht uitziend, onverzorgd meisje in tranen. Tot onze verbazing vertelde ze veel. Haar levensverhaal van haar huidige verslaving en misbruik op jongere leeftijd kwam boven water. Op het puntje van onze stoel luisterden we, troostten we, omhelsden haar en probeerden haar nieuwe moed in te praten.
We hebben haar naar haar opa gebracht, die haar liefdevol opving. En er kon zelfs een lach vanaf op het eind van de avond.
Helaas zet haar verslaving door en weten we op dit moment niet waar ze is. Ze zal zelf ooit moeten kiezen dat ze een andere draai wilt geven aan haar leven. De grootste roem in het leven ligt niet in nooit vallen, maar in telkens weer opstaan. En als dat moment daar is dan hopen we er voor haar te kunnen zijn.
Met die rake woorden en belevingen schakelden we vandaag even af door M. mee te nemen naar het strand en de zee. We hebben gelachen en heerlijk uitgewaaid. Het was heerlijk om het kleine meisje te zien genieten.
Nu lig ik dan ook uitgeput in bed. En de gedachten die ik meestal heb voordat ik in slaap val is:
„Ik ben benieuwd wat morgen te bieden heeft. Ik heb er zin in…”
Bonne SaSa.. Tot snel weer.
Liefs, Sandra
It is what difference we have made of others that will determine the significance of the life we lead”
Neslon Mandela
Zuid Afrika, het land van contrasten. Contrasten tussen bevolking, landschap, klimaat en welvaart. Daartussen word je heen en weer geslingerd, en dat is af en toe best bizar. Maar er is een klein relativerend mantra dat helpt op zo’n moment… This is Africa.
Ik blijf het fascinerend vinden hoe een land kan veranderen als je er wat langer verblijft. Als je de tijd neemt om de bevolking te leren kennen, de verschillende culturen die hier met elkaar samenleven en de wetten van het land.
Elke keer opnieuw moet ik mijn oordeel bijstellen en lach ik achteraf over mijn eigen eerste indrukken, die op een later moment zo naïef lijken..
Nederland en Zuid Afrika vergelijkbaar? What was I thinking…
Al is de apartheid inmiddels afgeschaft in Zuid Afrika, verleden tijd is het helaas nog niet. Dat is wellicht het grootste contrast: het verschil tussen blank en zwart.
Wanneer je in de rurale gebieden komt van Zuid Afrika dan zie je alleen maar donkere mensen. Kom je in steden en beter ontwikkelde gebieden dan zijn het voornamelijk blanken en een percentage Indiërs die je ziet.
Je kunt hier in een kast van een huis wonen, terwijl je buurman met zijn hele gezin in een klein rond hutje woont. Rijk en arm, black & white, zon en regen.. The Rainbow Nation..
Zo ook bij Bobbi Bear: de altijd vloekende en rokende blanke familie Flodder tussen de beschaafde maar uitbundige zwarte Zulu vrouwen. Een prachtig schouwspel gemengd met ondertussen vijf Nederlandse vrijwilligers. Elk individu met zijn eigen geloofsovertuiging, cultuur, normen en waarden, kennis en levenservaring. Maar onderling allemaal verbonden door respect voor elkaar en met het hart op de juiste plaats. De kracht van Bobbi Bear..
Wat Bobbi Bear probeert te doen is om kinderen een stem te geven. Als een kind misbruikt is, heeft het nog geen woorden. Sommigen denken dat het hun eigen schuld is. Veel jongens voelen een grote schaamte. Kinderen worden hier bedreigd en er zijn zelfs cases waar een oor of oog wordt afgesneden om het kind zo’n grote angst aan te jagen dat het zijn mond zal houden. Gelukkig heb ik dat zelf hier niet meegemaakt!
Bobbi Bear probeert kinderverkrachters berecht te krijgen en steunen daarbij de slachtoffers. In de strijd van corruptie, onverschilligheid en hebzucht kom je de meest hartverscheurende verhalen tegen. De kinderen worden uitgenodigd om op een pluchen beer stickers te plakken en te tekenen waar hun lichaam geweld is aangedaan..
We zijn inmiddels al twee keer mogen meegaan naar de rechtbank. En morgen volgt weer een belangrijke case. Een man die inmiddels 18 kinderen verkracht heeft en hopelijk morgen berecht wordt. Hier is gelukkig ook veel aandacht voor in de media.
Frustrerend hoe het er hier aan toe gaat en om te zien dat een verdachte hier meer rechten lijkt te hebben dan het slachtoffer.
Vorige week waren we bij een case waarin een 4 - jarig meisje verkracht was. De rechter bepaalde dat zij meer counseling nodig had om te getuigen in de rechtbank. Maar ondertussen loopt de dader gewoon vrij rond en vraagt dan ook nog eens of het goed is dat hij zijn eigen dochtertje mag zien. ‚Ja hoor, geen probleem’ aldus de rechter.
Gisteren werd bij een man die drie kinderen zou hebben verkracht (waarvan 1 met een verstandelijke beperking) aangedragen dat de kinderen het niet meteen na de verkrachting hebben gemeld. Dat was verdacht en zo werd de zaak week uitgesteld.
Het vangnet voor kinderen en familie is niet zoals in Nederland. Politie is hier anders en probeert een kind doorgaans niet op zijn gemak te stellen. ‚What’s ya problem’ om vervolgens verveeld op hun horloge te kijken. We mogen bij zijn als ze Bobbi Bear bellen om vervolgens te melden dat er een kind op hun politiebureau zit. Altijd weer afwachten wat je te wachten staat. Want blijkbaar heeft de politie geen geld om lange telefoongesprekken te maken.
Politie is corrupt, wordt vaak omgekocht en raakt zogenaamd bewijs kwijt. Een kind van 12 wordt hier als volwassene gezien waardoor een verkrachter soms vrijuit gaat (het kind wilde het toch zelf?) en weeskinderen worden opnieuw misbruikt omdat het toch al gebeurd is..
„Never stop crying for the children” is het motto van Bobbi Bear. De mensen hier blijven vechten en blijven geloven in een betere wereld. Bewonderenswaardig..
Afgelopen week mochten we met zijn vieren mee naar counseling.
Op het moment van binnenkomst speelden er een jongetje en wat ouder meisje in een kamer.
Mijn oog viel meteen op het meisje en ik probeerde heel rustig aan contact met haar te maken. We zijn die dag aanwezig geweest van 10.00 uur tot 15.00 uur en het was zo mooi om te zien wat een transformatie het meisje onderging en hoe ik haar vertrouwen heb weten te winnen die dag.
Van een verlegen meisje dat nauwelijks Engels leek te spreken tot een vrolijk, zingend, dansend en vol verhalen vertellend meisje. Toen ik op bed zat en een sudoku raadsel (tevergeefs) probeerde op te lossen kwam ze bij me liggen en nestelde zich in mijn armen. Ik werd er helemaal warm van vanbinnen.
Voor de tweede keer die dag vroeg ik af ze wist waarom ze hier was. „Because I was raped”, zei ze zonder blikken of blozen. Elke keer weer als ik die woorden hoor uit de mond van een kind voelt het als een klap in mijn gezicht.
Samen met Mildred ( één van de Zulu vrouwen ) hebben we counseling gedaan en hebben we de beer gebruikt. Helaas wordt er Zulu gesproken, waardoor ik niet alles meekrijg. Al zeggen expressies vaak meer dan woorden. Een dikke knuffel kreeg ik van haar bij afsluiting en ik hoop dat ik haar nog eens terug zie. Dat weet je nooit hier..
In het begin van het project werd er verteld dat een kind geen namen zal herinneren, of zelfs zal vergeten hoe je uitziet. Maar wat het nooit zal vergeten zijn de liefdevolle ogen waarmee iemand haar op een bepaald moment in haar leven heeft aangekeken.
Ik heb vandaag zelf mogen voelen dat ik werkelijk belangrijk ben geweest voor dit meisje. En dat gevoel is van de hoogste orde. Niets is zo mooi als iets betekenen voor de ander.
Diezelfde week werd er door een moeder een 12-jarig meisje binnen gebracht.
Ze is meervoudig misbruikt door een neef van haar moeder van 2008 tot 2011. Vervolgens verkracht door haar eigen neef. En alsof dat nog niet erg genoeg is werd ze in 2013 verkracht door een taxi chauffeur. Hoeveel leed kan een mens aangedaan worden..
Het meisje steelt, kleedt zich erg uitdagend met haar korte rokjes en ziet de counseling helemaal niet zitten. Ze wilt gewoon alles vergeten wat er is gebeurd en er niet meer aan denken. Logisch..
Tessa en ik hebben haar nu twee keer gezien. De derde keer is ze helaas niet meer komen opdagen. We doen wat we kunnen en hopen dat we haar alsnog kunnen bereiken voor een vervolgafspraak.
Elke vrijdag en zaterdag zijn er tree clinics.
Op de vrijdag komen de vrouwen bij elkaar om zoals de naam al zegt onder een grote boom te praten, zingen en bidden. Ook worden er spullen uitgedeeld wat er gedoneerd is geworden aan Bobbi Bear. Kleding, sierraden enz. Ze zijn blij met alles..
Op de zaterdag komen de kinderen variërend van 50 tot 300! Dat ligt aan het weer. De kinderen moeten uren lopen en moeten daarbij een grote rivier oversteken. Ze kunnen niet zwemmen en bij veel regen staat het water van de rivier te hoog. Er zijn al verschillende kinderen verdronken tijdens de oversteek. De kinderen krijgen aandacht en de kans om weer even kind te zijn. Er wordt eten uitgedeeld en als er donaties zijn qua kleding en speelgoed dan wordt dit op het eind ook uitgedeeld.
Wat mij opvalt is dat Bobbi Bear voor zoveel meer wordt ingeschakeld dan alleen hun oorspronkelijke doel.
Zo hebben we bemiddeld bij een stel dat was weggelopen van thuis en door geldgebrek op straat was beland. Vooral door Bradley (zelf een ex-verslaafde) wordt getracht verslaafden een nieuwe wending in hun leven te bieden (helaas meestal tevergeefs).
In week twee werden we gebeld door de politie. Een 20-jarig meisje werd door een voorbijganger net op tijd van de brug gehaald. Klaar om te springen..
Tessa en ik mochten de eerste opvang doen. We keken elkaar aan en dachten: „hoe moeten we dit in hemelsnaam aanpakken”? Maar wat kan je nu verkeerd doen bij een meisje dat al met één voet in de afgrond staat?
Toen we aankwamen zagen we een slecht uitziend, onverzorgd meisje in tranen. Tot onze verbazing vertelde ze veel. Haar levensverhaal van haar huidige verslaving en misbruik op jongere leeftijd kwam boven water. Op het puntje van onze stoel luisterden we, troostten we, omhelsden haar en probeerden haar nieuwe moed in te praten.
We hebben haar naar haar opa gebracht, die haar liefdevol opving. En er kon zelfs een lach vanaf op het eind van de avond.
Helaas zet haar verslaving door en weten we op dit moment niet waar ze is. Ze zal zelf ooit moeten kiezen dat ze een andere draai wilt geven aan haar leven. De grootste roem in het leven ligt niet in nooit vallen, maar in telkens weer opstaan. En als dat moment daar is dan hopen we er voor haar te kunnen zijn.
Met die rake woorden en belevingen schakelden we vandaag even af door M. mee te nemen naar het strand en de zee. We hebben gelachen en heerlijk uitgewaaid. Het was heerlijk om het kleine meisje te zien genieten.
Nu lig ik dan ook uitgeput in bed. En de gedachten die ik meestal heb voordat ik in slaap val is:
„Ik ben benieuwd wat morgen te bieden heeft. Ik heb er zin in…”
Bonne SaSa.. Tot snel weer.
Liefs, Sandra
-
30 Oktober 2014 - 05:26
Anouk:
Zo mooi hoe jij je verhalen schrijft steeds weer
En de dingen die je kort op de app vertelt maakt het met dit compleet
Xxxx -
30 Oktober 2014 - 09:06
Hans Brans:
lieve san,
klasse! alsof ik erbij ben zo komt het binnen!
trots dat ik je ken!
hans -
30 Oktober 2014 - 09:28
Tarinda:
o San wat intens verdrietig allemaal, ik heb met tranen in m'n ogen gezeten met het lezen van je verhaal.
Je schrijft zo goed.
Sterkte nog daar, een onvergetelijke ervaring zo te horen
xxx -
30 Oktober 2014 - 13:16
Zussie:
Wat een geweldige foto´s bij dit blog! Geweldig dat stralende gezichtje van M., maar ook jullie gezichten die stralen omdat jullie haar dit speciale momentje kunnen geven,..
Je blog is weer, net als altijd, heel indrukwekkend. Super mooi en "echt" geschreven!
RESPECT voor jullie allemaal!!
Love you!! -
30 Oktober 2014 - 13:38
Marion:
lieve San,
inderdaad met dit verhaal ktijg ik een beter beeld over hetgeen je mij al had verteld.
Erg heftig. Maar wel super dat je er voor zo'n kind(je) kunt zijn. Vooral als je hun vertrouwen krijgt.
En die glimlach waar je op hoopte heb je al een paar keer gezien.....
Sterkte en succes met de laatste weken.
Lieve knuffel..... -
30 Oktober 2014 - 16:17
Jose Klein Gunnewiek:
Hallo San, het is nu al jammer dat jij daar maar 6 weken bent, voor al die kindjes. Wat ben jij een mens met een groot hart.
Ik hoop dat deze kinderen door (o.a) jou, jou 'warmte', weer durven te gaan voelen, door hun grote pijnen in hun hart heen. Dat ze mogen ervaren dat er mensen zijn, wit, zwart, geel of welke kleur of ras dan ook, die WEL om hen geven, en dat dit bij mag bijdragen aan hun innerlijke genezing. Dat ze leren dat ze het waart zijn om van te houden en dat ze ook van zichzelf mogen leren houden. Dat ze 'ertoe doen' Dat ze een compleet mens zijn, dat ze de moeite waard zijn.
Lieve groetjes -
30 Oktober 2014 - 18:01
Peter:
Hey toppertje!!
Wat een mooi en bijzonder project waar jij deel uit van mag maken!
Het verhaal is echt weer erg mooi geschreven en het pakt je echt!
Ik ben echt super trots op jou en hetgeen je daar allemaal doet en probeert te doen, hopelijk kun je in de nog resterende tijd heel veel betekenen voor de mensen daar en tover je nog heel veel lieve glimlachjes op het gezicht van de kinderen daar.
Verder hoop ik dat elke nieuwe dag daar je een hoop te bieden heeft waar jij je voor kan inzetten!
Heel veel succes en sterkte!
Keep up THE good work!
Liefs en kusjes -
01 November 2014 - 19:57
Mama En Papa:
Geweldig Sannie zoals je alles weer hebt geschreven. Vooral de zin die je schrijft, niets is zo mooi als iets betekenen voor een ander. Dit is jou voor meer dan 100% gelukt en het is ook heel fijn voor jou dat je hebt mogen voelen dat je belangrijk bent voor een ander. De foto's die je bij dit verslag hebt bijgevoegd bewijzen dat je een reddende Engel bent voor de kinderen daar. Hartedief je heb een hart van goud en gelukkig kun je nog een paar weken de kinderen met veel liefde tegemoet komen.
Geweldig dat jij en de andere vrijwilligers het ervoor hebben om er zes weken voor hun te zijn en proberen hun weer te laten genieten van hun jonge leven.
Respect voor iedereen die helpt met het project Bobbi-Bear.
Succes voor de komende weken en hopelijk kun je nog heel veel kinderen gelukkig maken.
Dikke knuffel en veel liefs xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
02 November 2014 - 13:15
Cindy:
Trots op je meis. Ik had een hele text getypt maar drukte op het verkeerde knopje :(.
Maar eigenlijk is trots het woord wat alles samenvat. En boosheid omdat je machteloos bent tegen die k****zakken, ik zou echt moeite moeten doen om mezelf in te houden in de rechtzaal
Dikke kus voor jou lief vriendinnetje xxxx -
03 November 2014 - 13:52
Mama:
Bonne SaSa Sannie
Veel liefs en dikke knuffel
xxxxxxxxxxxxxxx -
03 November 2014 - 20:09
Sandra:
Respect lieve San!
Wat ongelooflijk mooi geschreven, wat maak je daar een hoop mee! Fijn dat je echt t verschil kan maken!! Trots op jou meid!!
Liefs San x x
-
04 November 2014 - 07:41
Dionne:
Hey meis! Wat een mooie verhalen, en wat een prachtig werk doen jullie daar! Keep up the good work.. je mag trots op jezelf zijn! Liefs Dionne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
